Të gjithë e kemi dëgjuar zërin tonë të regjistruar të paktën një herë në jetë dhe ndjesia është pothuajse gjithmonë e pakëndshme.

Tingulli është i çuditshëm, duket sikur nuk na përket neve dhe në shumicën e rasteve nuk na pëlqen, na ngjan shumë serioz, shumë hundor, dhe ai që ka volum, duket akoma më i lartë.

Ne e dëgjojmë zërin tonë ndryshe nga mënyra se si e dëgjojnë të tjerët, sepse zëri i dëgjuar nga njerëz të tjerë kalon vetëm nëpër ajër përpara se të arrijë në veshët tanë. Tingujt e emetuar nga vetvetja, megjithatë, si dhe përmes ajrit, transmetohen edhe përmes kockave dhe indeve, nga laringu në daullen e veshit, organi i ndjeshëm i veshit.

Çështje fizike: Valët e zërit marrin frekuenca të ndryshme përmes ajrit ose një mediumi të fortë dhe për këtë arsye zëri ka një timbër të ndryshëm. Përveç kësaj, një regjistrues kasetë ndryshon zërin, megjithëse ndryshimi është minimal. Gjatë regjistrimit, në të vërtetë, tingulli është “përkthyer” nga valët mekanike-elastike të tingullit (domethënë dridhjet) në valët elektromagnetike (domethënë sinjalet elektrike), ndërsa për të dëgjuar ndodh procesi i kundërt, kështu që zëri që del nuk është asnjëherë plotësisht identik me origjinalin.

Çështje psikologjike: Përveç që tingëllon e çuditshme, megjithatë, ka shumë të ngjarë që zëri i regjistruar të mos ju pëlqejë aspak. Kjo ndodh sepse, pasi të vendosemi përpara “realitetit të papërpunuar”, ne e perceptojmë zërin tonë si të huaj, të panjohur. Pak a shumë kur shohim fotografitë tona dhe befas vëzhgojmë veten nga jashtë, jemi mësuar të shohim trupat tanë në pasqyrë, nga një distancë e ngushtë, me defektet e tyre dhe asimetritë me kokë poshtë. Në fotografi, megjithatë, truri ynë na sheh në një mënyrë që ne nuk jemi mësuar. Po kështu, të dëgjosh zërin nga një regjistrues, i cili duket kaq i ndryshëm nga zakonisht, na bën të ndihemi jo mirë dhe nuk na pëlqen./Focus.it/